08. Razem

“You got something I need,
In this world full of people there’s one killing me
And if we only die once I wanna die with you”

Minęły trzy miesiące odkąd wprowadziłam się do Michała. Było dobrze, nawet lepiej niż kiedyś. Rehabilitacja dobiegała końca. Kubiak był już w pełni sprawny. Reprezentacja siatkarzy niestety nie popisała się w bronieniu złotego krążka Ligi Światowej, ale Mistrzostwa Europy poszły zdecydowanie lepiej, bo zdobyli srebrny medal. Michał z wielkimi nerwami oglądał każdy mecz i zaciskał kciuki za swoich przyjaciół. Ominął go cały sezon reprezentacyjny, bardzo chciał wrócić do gry, energia wręcz go rozpierała.

Ja natomiast spełniałam się zawodowo nie utrzymując żadnych kontaktów z rodzicami i siostrą. Misiek czasami próbował namówić mnie do zadzwonienia chociażby do rodziców, bo przecież to co się stało, to nie ich wina. Nie pamiętam kiedy ostatni raz z nimi rozmawiałam, pewnie jakiś rok temu. Nie chciałam mieć z nimi nic wspólnego, a z nią szczególnie.

Kilka dni po zdobyciu srebra, do naszego mieszkania wpadł Bartman. Nie widział się z Kubiakiem dość długo, dlatego postanowił nas odwiedzić, jednocześnie zapraszając na jutrzejszą imprezę. Kubiak ochoczo się zgodził i zapewnił, iż przybędziemy.

Z godzinnym wyprzedzeniem, już o dziewiętnastej stoję ubrana w klasyczną małą czarną i miętową marynarkę, razem z Michałem wchodzę do domku letniskowego Bartmana.

-Ja miło znów was razem widzieć! – Klaudia uśmiecha się pogodnie i zaprasza do środka.

Misiek ze Zbyszkiem udają się na taras, a Klaudia – narzeczona atakującego zaciąga mnie do kuchni. Tylko ona i Bartman tak naprawdę wiedzą, co wydarzyło się między mną, Michałem i moją siostrą.

-No i jak tam z wami, wszystko w porządku? – pyta dziewczyna jednocześnie krojąc pomidora.

-Tak, jest dobrze. – odpowiadam zgodnie z prawdą. –A jak u was? Przygotowanie do ślubu idą pełną parą?

-Nie, na razie o tym nie myślimy. Zbyszek wyjeżdża do Włoch, zobaczymy jak to wszystko się potoczy. Może za rok będziemy myśleć o tym intensywniej.

Naszą lekką pogawędkę przerywają panowie oznajmiając, że wszystko jest już gotowe i zapraszają nas na zewnątrz. Pomagam Klaudii zanieść wszystkie półmiski i talerze, a gdy wchodzę na wielki taras zapiera mi dech w piersiach. Widok zachodzącego słońca, który topi się w jeziorze jest nieziemski. 

-Jak znaleźliście ten dom w tak pięknym miejscu? – zadaję pytanie Klaudii, gdy ta staje obok mnie.

-Zbyszek kupił go kilka lat temu.

Wpatrując się w taflę wody na jeziorze, podpieram ręce o balustradę. Czuję jak Michał opiera brodę na czubku mojej głowy i otacza mnie ramionami szepcząc do ucha kocham cię Lenka.

-Chodźmy się przejść nad wodę. – mruczę cicho.

Kubiak odrywa się ode mnie i bez słowa odchodzi do Bartmana. Przez chwilę rozmawiają,  a pod koniec słyszę tylko jasne, jasne wydobywające się z bartmanowych ust i zauważam jego głupkowaty uśmieszek.

Misiek chwyta moją rękę i prowadzi w stronę małej, dzikiej plaży.

-Co mu nagadałeś? – pytam rozbawiona.

-Nic takiego, tylko że musimy niezwłocznie obgadać bardzo ważną sprawę i dołączymy do imprezy później. – odpowiada chyba dumny z kitu, który wcisnął przyjacielowi.

Śmieję się cicho i zdejmuję sandały, czując chłodny piach pod stopami. Końcówka września jest ciepła i słoneczna, dlatego bez wahania staję na brzegu jeziora i zamaczam stopy. Michał staję za mną i wodzi rękoma po moich biodrach, raz na jakiś czas całując w szyję.

-Kocham cię Lena. I nie wiem czy wytrzymałbym to wszystko bez ciebie. Chyba nie. Wykrwawił bym się z tęsknoty za twoją miłością. – mówi po dłuższej chwili ciszy.

Odwracam się napotykając parę ciemnych tęczówek. Wpatruję się w nie zawzięcie, gładząc zarośnięty policzek Michała. Cmoka mnie w nos i mocno przytula.

-Też cię kocham Misiek. – mruczę w jego klatkę piersiową.

Całuje mnie mocno, a ja jestem pełna nadziei, że wszystko co złe jest już dawno za nami.

*

KONIEC

* 

Dziękuję wszystkim z całych sił, że byliście tu razem ze mną.

strzępek-miłości / gubimy-się