01. Ucieczka

“But I couldn't stay away, I couldn't fight it
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over”

Niepewnie spoglądam na parkiet Atlas Areny, gdzie już prezentują się dwie drużyny. Lustruję twarz każdego zawodnika po kolei, natrafiając na tę, której najbardziej chciałam uniknąć. Wpatruję się w smutne, zmęczone tęczówki, ale gdy on orientuję się, że ktoś go bacznie obserwuje i spogląda mi w oczy, spuszczam wzrok i odwracam głowę.

Po co tu przyjechałam? Po co usiadłam w pierwszym rzędzie, najbliżej boiska? Chyba tak po prostu chciałam zobaczyć co się z nim dzieje. Chciałam sprawdzić czy gdzieś tam na trybunach nie siedzi ona.
Ona, która zabrała mi go.
Ona, która wyszarpała mi z rąk, to co najlepszego mnie w życiu spotkało.
Ona, która sprawiła że nie potrafię mu wybaczyć.
Moja siostra. 

Wstaję z krzesełka i udaję się ku schodom, ale słysząc głośne zamieszanie jeszcze raz odwracam głowę i widzę jego przeskakującego przez bandy reklamowe. Któryś z kolegów próbuję go zatrzymać, ale ten tylko macha ręką jakby odganiał natrętną muchę.

-Lena! – krzyczy głośno, ale ja biegnę już w drugą stronę. – Lena, poczekaj! – jego rozwścieczony głos zabrzmiał w moich uszach jeszcze raz.

Sekundę później słyszę tylko trzask, ciężkie uderzenie o podłoże, donośny jęk i zdziwienie wszystkich ludzi na hali. Będąc już na korytarzu odwracam wzrok i zamieram. On leży na podłodze, z nogą zahaczoną o metalową barierkę, która dodatkowo przygniata go swoim ciężarem. Momentalnie wokół niego zbierają się obydwie drużyny i co najważniejsze, lekarze.

Przestraszonym wzrokiem patrzę, na to jak kładą go na nosze i przenoszą w inne miejsce. Chcę tam podbiec, ale nie mam odwagi. Stoję jak wmurowana na środku korytarza i czuję spływające po policzkach łzy. Nagle dociera do mnie oskarżycielski głos mówiący „to przez ciebie!”, spoglądam na dziewczynę średniego wzrostu, ma może z piętnaście lat i ubrana jest w biało-czerwoną koszulkę z trzynastką na plecach.

-Ja, ja….ja – zaczynam się jąkać – Przepraszam – dukam w końcu.

Biegnę na najbliższy przystanek i opadam na krzesełko. Pozwalam łzom swobodnie płynąć po twarzy. Autobus przyjeżdża po godzinie, więc wsiadam, układam się wygodnie na fotelu i tak spędzam trzy godziny podróży do Katowic.

Nie wiem co teraz się z nim dzieję, każda myśl o nim sprawia mi ból. Cholerne wyrzuty sumienia nie pozwalają mi racjonalnie myśleć, dlatego przez cały czas policzki mam zalane łzami. Gdybym nie pojawiła się w tej przeklętej hali, gdybym nie spojrzała mu w oczy on nie wybiegłby podczas prezentacji drużyn, nie zahaczyłby nogą o tę cholerną barierkę i nie upadł. Właśnie, gdybym. Na gdybanie jest już za późno.

Jestem tchórzem. Powinnam schować swój urażoną dumę, pobiec do niego i powiedzieć, że jestem z nim. Ile razy on pomagał mi w cholernie trudnych chwilach? Nie potrafię tego zliczyć. On nigdy nie chciał przyjąć mojej pomocy, zawsze radził sobie sam, był niezależny. Był waleczny i zawzięty. Przez te trzy lata spędzone razem, dowiedziałam się o nim wszystkiego.

Cały czas go kocham. Mimo tego wszystkiego, co zrobił. Ale nie wiem czy potrafię mu wybaczyć. 

*

Nic dobrego z tego jednak nie wyjdzie, więc dodaję to co mam.

Podoba się nowy wygląd?