02. Przyjaciel

„Now that I know what I'm without. You can't just leave me.
Breathe into me and make me real.
Bring me to life.”

Przekraczając próg katowickiego mieszkania pierwsze co robię, to uruchamiam laptopa. Torebkę rzucam na łóżko, dłonią wycieram rozmazany tusz z twarzy, podkulam nogi pod brodę i szybko zaczynam przeszukiwać wszelkie stronki i fora internetowe dotyczące sportu. Od razu w oczy rzuca mi się artykuł o krzykliwym tytule.

„MICHAŁ KUBIAK KONTUZJOWANY!”

Szybko klikam w link i lustruję treść materiału.

„Michał Kubiak, przyjmujący reprezentacji Polski oraz Jastrzębskiego Węgla podczas drugiego meczu rozgrywanego w ramach Ligi Światowej doznał dość poważnej kontuzji.
Siatkarz tuż przed odśpiewaniem hymnu narodowego, który oficjalnie rozpoczynał mecz niespodziewanie ruszył biegiem w kierunku trybun, przeskakując przez bandy reklamowe, a następnie przez metalową barierkę, o którą zahaczył nogą. Kubiak przewrócił się razem z barierką. Natychmiast udzielono mu pomocy medycznej oraz przewieziono przyjmującego do szpitala. To najprawdopodobniej złamanie kości goleni i dopiero jutro okaże się czy konieczna jest operacja”

Siedziałam w tej samej pozycji jeszcze dobre dziesięć minut, nie próbując hamować już nawet łez spływających po moim policzkach. Wyrzuty sumienia nie opuściły mnie odkąd tylko wyszłam z łódzkiej Atlas Areny, a teraz wzrosły kilkukrotnie.

Zabrałam mu coś, co kochał nad życie. Coś, co zawsze było ważniejsze ode mnie, zawsze było na pierwszym miejscu. Coś, przez co nie raz się kłóciliśmy, nie raz przeżywaliśmy trudne chwile.
Zabrałam Michałowi Kubiakowi siatkówkę.

Pamiętam jak potrafił godzinami opowiadać o tym sporcie, o swojej przyszłości, karierze. Karierze, która teraz stała pod wielkim znakiem zapytania.
Bo co jeśli potrzebna będzie operacja? Co jeśli coś się nie uda? Jeśli rehabilitacja nie potoczy się tak jak powinna? Jeśli on sobie z tym wszystkim nie poradzi? Jeśli to wszystko go przerośnie?

Czy to jak się teraz czuję oznacza, że nie przestałam go kochać? Że cały czas mi na nim zależy i cholernie się o niego martwię? Że zamiast go nienawidzić po tym co zrobił, nadal go kocham?

Sięgając po kolejną chusteczkę słyszę dzwonek do drzwi. Szybko spoglądam na zegarek na nadgarstku, który wskazuję dwudziestą trzecią. Podnoszę się z kanapy, szybko wycierając twarz. Strzepuję z czarnej koszulki niewidzialny pyłek i odkluczam mieszkanie. Uchylam lekko drzwi, ale ktoś mocno na nie napiera i wpada do środka. Dopiero po chwili zauważam zielone oczy, przepełnione gniewem.

-Słuchaj, gówno mnie obchodzi czy tego chcesz czy nie, ale jeśli teraz nie wsiądziesz ze mną do samochodu i nie pojedziesz do tego pierdolonego szpitala, to kurwa przysięgam, cała siatkarska Polska nie daruję ci tego do końca życia.

Otępiało wpatruję się w Bartmana, który nerwowo krąży po mojej kuchni.

-Co się stało? – pytam cicho po dłuższej przerwie.

-Przecież ten kretyn nie zgadza się na żadne badania, nie zgadza się na operacje, nie przyjmuje leków, nie chce z nikim rozmawiać, tylko powtarza jak głupi „muszę porozmawiać z Leną”.

-Daj mi pięć minut – mówię i szybko idę się przebrać oraz doprowadzić do normalnego stanu, ale trzęsące się ręce skutecznie mi to uniemożliwiają, więc po chwili siedzę w bartmanowym samochodzie i nerwowo przeczesuję blond włosy. 

*

Za kilkanaście godzin będę siedzieć na hali w Płocku, w niedziele mam urodziny, więc dodaję teraz, póki mam czas.  
strzępek-miłości