03. Ból

“I get a little bit bigger but then I'll admit
I'm just the same as I was. Now don't you understand
That I'm never changing who I am”

Nigdy nie przepadałam za Zbyszkiem Bartmanem, ale chcąc nie chcąc byłam zmuszona do częstego przebywania w jego towarzystwie. Uważałam go za chamskiego i aroganckiego dupka, ale wiem jak bardzo Michałowi zależało na przyjaźni z nim.

Tak więc spędzając już drugą godzinę w jego luksusowym samochodzie mam dość milczenia, jego nerwowego stukania placami o kierownice i kiczowatych piosenek wydobywających się z odtwarzacza.

-Co z Michałem? – pytam, wkładając dłonie pomiędzy kolana, aby chociaż trochę zapanować nad ich drganiem.

-Michał to uparty osioł, który za nic w świecie nie chcę dać sobie przemówić do rozumu. Nie zgadza się na badania, więc nie mogą dokładnie określić co mu jest. Prawdopodobnie to złamanie kości.

-Ale co z… - zaczynam się jąkać – Z Sandrą? - w końcu wyduszam z siebie imię własnej siostry.

-Lena, przestań. Przecież nic ich nie łączyło, nigdy nie byli razem– odpowiada obojętnie.

-Nic? Dwumiesięczny romans nazywasz niczym? Bartman, do kurwy nędzy, ja wiem że ty nie pojmujesz co to uczucia, wystarczy że zaliczysz tą na którą masz ochotę, ale cholera on się przespał z moją siostrą! I to nie raz! –wrzeszczę, nie panując nad emocjami.

Zbigniew nie ozywa się już więcej i pozwala mi w ciszy szlochać opierając czoło o szybę. 

Wjeżdżając na szpitalny parking atakujący przerywa ciszę i nieznanym mi dotąd tonem mówi:

-Lena, daj mu szansę. Proszę.

Nie zwracając uwagi na jego słowa popycham szklane drzwi i kieruję się na odpowiedni oddział. Choć z całych sił próbuję powstrzymać łzy, po raz kolejny tego wieczoru czuję słone krople na policzkach. Biorę głęboki oddech, przecieram twarz, przeczesuję włosy i wchodzę do sali numer dziewiętnaście.
Leży na łóżku z głową odchyloną w tył, ze splecionymi dłońmi na oczach, z mocno napiętymi mięśniami i prawą nogą w szynie. Po cichu podchodzę na łóżka i wierzchem dłoni głaszczę jego zarośnięty policzek.

-Michaś…. – szepczę.

Opuszcza ręce i otwiera oczy. Spogląda na mnie niepewnie, nie wiedząc co zrobić, ale po chwili swoja dłonią przykrywa moją i z policzka przesuwa ją na swoje usta delikatnie całując. 

Tęskniłam za jego dotykiem, za ciepłymi ustami, za zarośniętym policzkiem i za rozczochranymi włosami.

Tęskniłam za Michałem Kubiakiem, bo cholera jasna, cały czas go kocham.

-Lenka. – wychrypiał – Nie zostawiaj mnie samego.

*

A co mi tam, dodaję.

I tak nie potrafię dokończyć tego opowiadania.

strzępek / pytania 

A, i ja cały czas czytam Wasze cudeńka. Tylko nie zawsze mam czas albo wenę do komentowania, za co bardzo przepraszam.