04. Pomoc

“Tell them all I know now. Shout it from the roof tops.
Write it on the sky line. All we had is gone now.
Tell them I was happy. And my heart is broken. All my scars are open.”

I nie zostawiłam. Byłam z nim cały czas, przez cały pobyt w szpitalu, który niestety się przedłużył i trwał aż trzy tygodnie. Michał ciężko to znosił, widziałam ile bólu sprawiają mu każde kolejne badania, każda rozmowa z lekarzem, z fizjoterapeutą. Rehabilitacja miała się rozpocząć zaraz po wyjściu ze szpitala i pierwotnie potrwać miała trzy miesiące.

Czy mu wybaczyłam? Dałam drugą szansę? Zapomniałam o tym, że zdradził mnie z własną siostrą?
Nie, na pewno nie. Po prostu z nim byłam, bo wiem że tego najbardziej potrzebował. Reszta reprezentacji była na wyjazdach bądź ciężko trenowała, więc nawet Zbyszek nie mógł być przy nim. Rodzice przyjechali na kilka dni, pomimo tego, że chyba byli trochę obrażeni na własnego syna za jego ostatnie wybryki. Zawsze miałam dobry kontakt z rodzicami Michała, byłam wymarzoną synową. Wydaję mi się, że do dziś nie mogą pojąć naszego rozstania i przede wszystkim tego, że ich synuś zdradzał mnie z moją starszą siostrą.

Tak czy inaczej zostałam mu tylko ja. Nie jako dziewczyna, z którą spędził kilka lat, którą zdradził, z którą nie miał kontaktu przez kilka miesięcy, tylko jako przyjaciółka. Bo nią również byłam, co nie jednokrotnie Michał potwierdzał słowami ”mam wspaniałą przyjaciółkę, dziewczynę, przyszłą żoną w ciele pięknej kobiety”, a najczęściej po tym zdaniu całował mnie w czoło i przegryzał dolną wargę.

I może teraz, po jakimś czasie i zniknęła moja złość, zniknął gniew, ale bolesne wspomnienia nadal zostały.

Zbliżał się początek lipca i upragniony dzień, w którym Michał miał opuścić szare, szpitalne mury. Późnym rankiem podjechałam pod budynek katowickiego szpitala jego samochodem, który podczas niedyspozycji Kubiaka był użytkowany przeze mnie.

Drogę do jego pokoju znałam już na pamięć, bo szłam nią kilka razy dziennie. Uchyliłam drzwi i zobaczyłam grono lekarzy i jego, podpierającego się o jedną kulę. Po cichu weszłam do sali i cierpliwie czekałam aż załatwione zostaną wszystkie formalności. Gdy lekarze wyszli, chwyciłam torbę Miśka choć on uparcie twierdził, że będzie nią niósł. Spojrzałam na niego spod byka, ale nie odezwałam się słowem i ruszyłam ku wyjściu.

Przez te trzy tygodnie rozmawialiśmy normalnie, jak starzy znajomi. Ja nie poruszałam tematu nieprzyjemnego dla nad obojga, ale Kubiak parę razy próbował zaczynać poważną rozmowę, jednak za każdym razem uciekałam od tego. Widziałam, jak walczy sam ze sobą próbując nie pocałować mnie na powitanie, nie przytulić do swojej klatki piersiowej, nie pogłaskać po policzku. Jedyne na co mu pozwalałam, to słowa wypowiadane w świadomości, że ja ich nie słyszę. Słowa czasami są ważniejsze niż gesty. Mówił dużo, ale tylko wtedy  gdy był święcie przekonany, że śpię. Bo czasami się zdarzało, że zasypiałam na krześle albo padałam ze zmęczenia głową na jego łóżko. Wtedy mówił. Przepraszał, opowiadał, tłumaczył, prosił o wybaczenie. Nawijał końcówki moich blond włosów na palec i z łamiącym głosem mówił to, czego nie potrafił powiedzieć mi prosto w oczy. Albo czego ja nie potrafiłam słuchać, patrząc w jego smutne, głębokie spojrzenie.

Dodałam gazu i szybko mknęłam w kierunku Jastrzębia-Zdroju. Długimi paznokciami wystukiwałam rytm piosenki, kompletnie ignorując narzekania Michała, że za ostro wchodzę w zakręt i szarpię jego cudeńko przy zmianie biegów. 

*

Może kiedyś opublikuję coś, co aktualnie piszę. Może, na razie jest strzępek-miłości.