06. Zaufanie

“And this kind of pain. Only time takes away.

That’s why it’s harder to let you go. And nothing I can do.

Without thinking of you.”

Czując delikatne łaskotanie, unoszę głowę i otwieram zaspane oczy. Szczęśliwa twarz Michała, która uparcie się we mnie wpatruje sprawia, że od razu robi mi się ciepło w okolicach klatki piersiowej. Po raz pierwszy od długiego czasu budzę się wyspana i radosna, a nie przygnębiona pustym miejscem po drugiej stronie łóżka. Nie było nieprzespanych nocy pełnych łez, nie było otulania się w jego koszule znalezioną na dnie szafy, nie było siedzenia na parapecie z truskawkową herbatą i smakowym papierosem w dłoni.
Nie było bólu, żalu, rozpaczy, tęsknoty. Nie było, bo był on.

-Dzień dobry, jak się spało? – mówi cicho Kubiak podpierając się na łokciu.

-Dzień dobry, nadzwyczaj dobrze.

Michał przejeżdża palcem po linii mojego kręgosłupa, co od razu wywołuję gęsią skórkę na nagim ciele. Przyciąga mnie jeszcze bliżej siebie, zatapiając nos w gęstych blond włosach.

-Chcę już zawsze tak spędzać poranki. – mruczy wprost do mojego ucha – Wróć do mnie.

-Michaś….. – spoglądam mu w oczy.

-Nie chcesz?

-Nie o to chodzi. – odpowiadam zmieszana .

Wstaję, okrywając się szczelnie kołdrą. Zbieram porozrzucane po podłodze rzeczy. Przenikający wzrok Kubiaka peszy mnie, więc szybko zmierzam do łazienki. Napuszczam gorącej wody do wanny, wlewam ulubiony płyn do kąpieli i zanurzam wątłe ciało w wodzie. Nie wiem ile czasu spędzam w łazience, ale podczas gdy wycieram się śnieżnobiałym ręcznikiem drzwi pomieszczenia otwierają się i staję w nich on.

-Michał, chciałabym się ubrać.

-Więc to zrób. – odpowiada beznamiętnie

-Wolałabym gdybyś stąd wyszedł.

-Lena, o co do cholery ci chodzi? – jego ton znacznie się podwyższa – Wstydzisz się mnie? Nie ufasz mi? Nieraz widziałem cię nagą, nieraz się z tobą kochałem, nieraz braliśmy wspólną kąpiel. Więc gdzie do diabła jest problem?!

-Nie ma żadnego problemu, chcę się tylko w spokoju ubrać! – nie pozostaję mu dłużna i również podnoszę głos.

-Nie o to tu chodzi. Nie masz do mnie zaufania.

-A dziwisz się? Cholera jasna, zdradziłeś mnie! I to z moją siostrą! Jak ja mam ci po tym wszystkim ufać?

-Bóg każe wybaczać. – prycham słysząc jego słowa.

-Doprawdy, i mówi to człowiek, który nie wierzy w Boga.

-Myślisz, że ja nie cierpiałem? – zmienia temat – Myślisz, że mi było łatwo? Że się nie przejmowałem, nie żałowałem? Że nie tęskniłem, nie myślałem o tobie, o nas? Lena zrozum to, ja też mam uczucia.

-To może mi jeszcze powiesz, że to wszystko moja wina? -  krzyczę, w emocjach przestaję liczyć się ze własnym słowami, mówię to co przychodzi mi do głowy.

- A czy kiedykolwiek tak powiedziałem? Nie poznaję cię, strasznie się zmieniłaś.

-Nieprawda – sama nie wiem czy słusznie, ale zaprzeczam jego słowom.

-To do kurwy nędzy, gdzie się podziała moja Lena?!

-Nie wiem, może zniknęła razem z twoją wiernością i miłością. – syczę wściekle i zaciskam pięści. Jedyne co słyszę to trzask drzwi od łazienki i rozbijane o podłogę szkło w głębi mieszkania. 

*

Mogę już umrzeć?

gubimy-się / strzępek-miłości